بیش فعالی یک اختلال رشدی عصبی است که با علائمی مانند بی توجهی، بیش فعالی و تکانشگری مشخص می شود. بیش فعالی یک اختلال شایع است که حدود 5 تا 11 درصد کودکان را تحت تأثیر قرار می دهد. بیش فعالی در بزرگسالان نیز شایع است، اما تشخیص آن دشوارتر است.
ADHD مخفف attention deficit hyperactivity disorder است که به اختلال کم‌توجهی و بیش‌فعالی ترجمه می‌شود.
A در ADHD مخفف عبارت attention deficit است که به کمبود توجه ترجمه می‌شود.
H در ADHD مخفف عبارت hyperactivity است که به بیش‌فعالی ترجمه می‌شود. افراد مبتلا به ADHD ممکن است پرانرژی و بی‌قرار باشند. آنها ممکن است دائماً در حال حرکت باشند و نتوانند آرام بنشینند.
D در ADHD مخفف عبارت impulsivity است که به تکانشگری ترجمه می‌شود. افراد مبتلا به ADHD ممکن است بدون فکر عمل کنند و بدون توجه به عواقب آن تصمیم بگیرند. آنها ممکن است دست به کارهای خطرناک بزنند یا حرف‌های زشت بزنند.
علائم بیش فعالی در کودکان و بزرگسالان ممکن است متفاوت باشد، اما برخی از علائم رایج عبارتند از:
سه نوع اصلی اختلال کم توجهی بیش فعالی (ADHD) عبارتند از:
ADHD نوع ترکیبی رایج ترین نوع ADHD است. افرادی که ADHD نوع ترکیبی دارند علائم بیش فعالی، کم توجهی و تکانشگری را دارند.
ADHD نوع بیش فعالی-تکانشی با علائم بیش فعالی و تکانشگری مشخص می شود. افرادی که ADHD نوع بیش فعالی-تکانشی دارند ممکن است دائماً در حال حرکت باشند، نتوانند آرام بنشینند و بدون فکر عمل کنند.
ADHD نوع کم توجهی با علائم کم توجهی مشخص می شود. افرادی که ADHD نوع کم توجهی دارند ممکن است مشکلاتی در توجه کردن به یک موضوع، ماندن در یک کار و پیروی از دستورالعمل ها داشته باشند.
درمان ADHD معمولاً شامل ترکیبی از درمان دارویی و درمانی است.
درمان دارویی معمولاً با داروهای محرک انجام می شود که می توانند به بهبود توجه و کاهش بیش فعالی و تکانشگری کمک کنند. داروهای محرک رایج ترین درمان برای ADHD هستند، اما ممکن است عوارض جانبی مانند بی خوابی، کاهش اشتها و اضطراب داشته باشند.
درمان های درمانی می تواند شامل درمان شناختی رفتاری (CBT) یا آموزش والدین باشد. CBT می تواند به افراد مبتلا به ADHD کمک کند تا مهارت های مقابله ای را یاد بگیرند و با علائم خود کنار بیایند. آموزش والدین می تواند به والدین کمک کند تا حمایت و راهنمایی بیشتری برای فرزند مبتلا به ADHD خود فراهم کنند.
درمان های دیگر برای ADHD عبارتند از:
درمان های رژیم غذایی و مکمل ها
درمان های فیزیکی
درمان های جایگزین
درمان ADHD باید شخصی سازی شود و بر اساس نیازهای فردی فرد مبتلا به ADHD باشد. هیچ درمانی یکسان برای همه نیست و ممکن است لازم باشد انواع مختلفی از درمان ها را قبل از یافتن یک درمان موثر امتحان کنید.
ADHD می تواند با طیف گسترده ای از اختلالات دیگر همراه باشد، از جمله:
اختلالات اضطرابی
اختلالات خلقی
اختلالات یادگیری
اختلالات خواب
اختلالات خوردن
اختلالات اعتیاد
اختلالات شخصیت
بیش فعالی یک اختلال رشدی عصبی است که با علائمی مانند بی توجهی، بیش فعالی و تکانشگری مشخص می شود. بیش فعالی یک اختلال شایع است که حدود 5 تا 11 درصد کودکان را تحت تأثیر قرار می دهد. بیش فعالی در بزرگسالان نیز شایع است، اما تشخیص آن دشوارتر است.
ADHD مخفف attention deficit hyperactivity disorder است که به اختلال کم‌توجهی و بیش‌فعالی ترجمه می‌شود.
A در ADHD مخفف عبارت attention deficit است که به کمبود توجه ترجمه می‌شود.
H در ADHD مخفف عبارت hyperactivity است که به بیش‌فعالی ترجمه می‌شود. افراد مبتلا به ADHD ممکن است پرانرژی و بی‌قرار باشند. آنها ممکن است دائماً در حال حرکت باشند و نتوانند آرام بنشینند.
D در ADHD مخفف عبارت impulsivity است که به تکانشگری ترجمه می‌شود. افراد مبتلا به ADHD ممکن است بدون فکر عمل کنند و بدون توجه به عواقب آن تصمیم بگیرند. آنها ممکن است دست به کارهای خطرناک بزنند یا حرف‌های زشت بزنند.
علائم بیش فعالی در کودکان و بزرگسالان ممکن است متفاوت باشد، اما برخی از علائم رایج عبارتند از:
سه نوع اصلی اختلال کم توجهی بیش فعالی (ADHD) عبارتند از:
ADHD نوع ترکیبی رایج ترین نوع ADHD است. افرادی که ADHD نوع ترکیبی دارند علائم بیش فعالی، کم توجهی و تکانشگری را دارند.
ADHD نوع بیش فعالی-تکانشی با علائم بیش فعالی و تکانشگری مشخص می شود. افرادی که ADHD نوع بیش فعالی-تکانشی دارند ممکن است دائماً در حال حرکت باشند، نتوانند آرام بنشینند و بدون فکر عمل کنند.
ADHD نوع کم توجهی با علائم کم توجهی مشخص می شود. افرادی که ADHD نوع کم توجهی دارند ممکن است مشکلاتی در توجه کردن به یک موضوع، ماندن در یک کار و پیروی از دستورالعمل ها داشته باشند.
درمان ADHD معمولاً شامل ترکیبی از درمان دارویی و درمانی است.
درمان دارویی معمولاً با داروهای محرک انجام می شود که می توانند به بهبود توجه و کاهش بیش فعالی و تکانشگری کمک کنند. داروهای محرک رایج ترین درمان برای ADHD هستند، اما ممکن است عوارض جانبی مانند بی خوابی، کاهش اشتها و اضطراب داشته باشند.
درمان های درمانی می تواند شامل درمان شناختی رفتاری (CBT) یا آموزش والدین باشد. CBT می تواند به افراد مبتلا به ADHD کمک کند تا مهارت های مقابله ای را یاد بگیرند و با علائم خود کنار بیایند. آموزش والدین می تواند به والدین کمک کند تا حمایت و راهنمایی بیشتری برای فرزند مبتلا به ADHD خود فراهم کنند.
درمان های دیگر برای ADHD عبارتند از:
درمان های رژیم غذایی و مکمل ها
درمان های فیزیکی
درمان های جایگزین
درمان ADHD باید شخصی سازی شود و بر اساس نیازهای فردی فرد مبتلا به ADHD باشد. هیچ درمانی یکسان برای همه نیست و ممکن است لازم باشد انواع مختلفی از درمان ها را قبل از یافتن یک درمان موثر امتحان کنید.
ADHD می تواند با طیف گسترده ای از اختلالات دیگر همراه باشد، از جمله:
اختلالات اضطرابی
اختلالات خلقی
اختلالات یادگیری
اختلالات خواب
اختلالات خوردن
اختلالات اعتیاد
اختلالات شخصیت
بیش فعالی یک اختلال رشدی عصبی است که با علائمی مانند بی توجهی، بیش فعالی و تکانشگری مشخص می شود. بیش فعالی یک اختلال شایع است که حدود 5 تا 11 درصد کودکان را تحت تأثیر قرار می دهد. بیش فعالی در بزرگسالان نیز شایع است، اما تشخیص آن دشوارتر است.
ADHD مخفف attention deficit hyperactivity disorder است که به اختلال کم‌توجهی و بیش‌فعالی ترجمه می‌شود.
A در ADHD مخفف عبارت attention deficit است که به کمبود توجه ترجمه می‌شود.
H در ADHD مخفف عبارت hyperactivity است که به بیش‌فعالی ترجمه می‌شود. افراد مبتلا به ADHD ممکن است پرانرژی و بی‌قرار باشند. آنها ممکن است دائماً در حال حرکت باشند و نتوانند آرام بنشینند.
D در ADHD مخفف عبارت impulsivity است که به تکانشگری ترجمه می‌شود. افراد مبتلا به ADHD ممکن است بدون فکر عمل کنند و بدون توجه به عواقب آن تصمیم بگیرند. آنها ممکن است دست به کارهای خطرناک بزنند یا حرف‌های زشت بزنند.
علائم بیش فعالی در کودکان و بزرگسالان ممکن است متفاوت باشد، اما برخی از علائم رایج عبارتند از:
سه نوع اصلی اختلال کم توجهی بیش فعالی (ADHD) عبارتند از:
ADHD نوع ترکیبی رایج ترین نوع ADHD است. افرادی که ADHD نوع ترکیبی دارند علائم بیش فعالی، کم توجهی و تکانشگری را دارند.
ADHD نوع بیش فعالی-تکانشی با علائم بیش فعالی و تکانشگری مشخص می شود. افرادی که ADHD نوع بیش فعالی-تکانشی دارند ممکن است دائماً در حال حرکت باشند، نتوانند آرام بنشینند و بدون فکر عمل کنند.
ADHD نوع کم توجهی با علائم کم توجهی مشخص می شود. افرادی که ADHD نوع کم توجهی دارند ممکن است مشکلاتی در توجه کردن به یک موضوع، ماندن در یک کار و پیروی از دستورالعمل ها داشته باشند.
درمان ADHD معمولاً شامل ترکیبی از درمان دارویی و درمانی است.
درمان دارویی معمولاً با داروهای محرک انجام می شود که می توانند به بهبود توجه و کاهش بیش فعالی و تکانشگری کمک کنند. داروهای محرک رایج ترین درمان برای ADHD هستند، اما ممکن است عوارض جانبی مانند بی خوابی، کاهش اشتها و اضطراب داشته باشند.
درمان های درمانی می تواند شامل درمان شناختی رفتاری (CBT) یا آموزش والدین باشد. CBT می تواند به افراد مبتلا به ADHD کمک کند تا مهارت های مقابله ای را یاد بگیرند و با علائم خود کنار بیایند. آموزش والدین می تواند به والدین کمک کند تا حمایت و راهنمایی بیشتری برای فرزند مبتلا به ADHD خود فراهم کنند.
درمان های دیگر برای ADHD عبارتند از:
درمان های رژیم غذایی و مکمل ها
درمان های فیزیکی
درمان های جایگزین
درمان ADHD باید شخصی سازی شود و بر اساس نیازهای فردی فرد مبتلا به ADHD باشد. هیچ درمانی یکسان برای همه نیست و ممکن است لازم باشد انواع مختلفی از درمان ها را قبل از یافتن یک درمان موثر امتحان کنید.
ADHD می تواند با طیف گسترده ای از اختلالات دیگر همراه باشد، از جمله:
اختلالات اضطرابی
اختلالات خلقی
اختلالات یادگیری
اختلالات خواب
اختلالات خوردن
اختلالات اعتیاد
اختلالات شخصیت