اصول مراقبت و رفتار با کودک اتیسم چگونه است؟

وقتی کودک بدرفتاری می‌کند، ممکن است تمایل داشته باشید که او را سرزنش کنید یا امتیازات خاصی را از او بگیرید؛ اما تنبیه کودک مبتلا به اوتیسم ممکن است نیاز به رویکرد متفاوتی داشته باشد.

تکنیک‌های انضباط سنتی همیشه برای کودک مبتلا به اوتیسم موثر نیست؛ اما این به آن معنا نیست که شما نباید از هیچ نظمی استفاده کنید. در عوض، استراتژی‌های ملایم‌تر و ثابت‌تر ممکن است کلید کمک به کودکان مبتلا به اوتیسم برای مدیریت رفتارشان باشد.

درک رفتارهای رایج اوتیسم

ما معمولاً بچه‌ها را تنبیه می‌کنیم زیرا آن‌ها آگاهانه به روش‌های نامناسبی رفتار می‌کنند، خواه این کار با کشیدن غذا از بشقاب خواهر یا برادرشان یا به زمین انداختن عمدی کودک در زمین فوتبال باشد. با این حال، کودک مبتلا به اوتیسم ممکن است نتواند برخی از رفتارها را کنترل کند و مهم است که برای آن‌ها که به شدت تنبیه نشوند. برخی از رفتارهایی که در کودکان مبتلا به اوتیسم باید در کنترل آن‌ها تلاش کنند عبارتند از:

گاز گرفتن دست و انگشتان آن‌ها
تکان دادن یا تکان دادن دست (رفتار خود تحریکی که به افراد مبتلا به اوتیسم کمک می‌کند تا احساسات خود را تنظیم کنند)
جیغ زدن یا فریاد زدن
صدمه زدن به خود با ضربه زدن یا ضربه زدن به سرشان
نگاه نکردن به افراد یا برقراری تماس چشمی
پرخاشگری فیزیکی نسبت به همسالان و بزرگسالان، مانند گاز گرفتن یا لگد زدن

بسیاری از این رفتارها از تلاش کودکان برای بیان نیازها یا خواسته‌های خود یا درک هنجارها و نشانه‌های اجتماعی ناشی می‌شود.  به دلیل این رفتارها نباید فرزندتان را تنبیه کنید، او را شرمنده کنید یا او را کتک بزنید. در عوض، مهم است که برای درک بهتر اینکه چرا آن‌ها به این شکل عمل می‌کنند کار کنید و در صورت لزوم سعی کنید از این محرک‌ها در آینده اجتناب کنید.
نحوه رفتار صحیح با کودک اوتیسمی
استفاده از تقویت مثبت

کودکان مبتلا به اوتیسم به تکنیک‌های انضباطی که بر نکات مثبت تمرکز می‌کنند بهتر پاسخ می‌دهند. با استراتژی‌های تقویت مثبت، شما توجه خود را به کارهایی جلب می‌کنید که فرزندتان به درستی انجام می‌دهد (مثلاً از صدای آرام او در سوپرمارکت استفاده می‌کند) و آن‌ها را تحسین می‌کنید یا به خاطر آن به او پاداش می‌دهید.

برخی از کودکان ممکن است با یک نمودار کلاسیک استیکر انگیزه بگیرند، جایی که می‌توانند برچسب‌هایی را برای رفتار خوب جمع‌آوری کنند و در نهایت برای تعداد معینی برچسب جایزه دریافت کنند؛ اما بسیاری از کودکان مبتلا به اوتیسم، به ویژه کودکان جوان، به بازخوردها و پاداش‌های مثبت فوری‌تری که مستقیماً به رفتار مربوط می‌شود، پاسخ می‌دهند. به عنوان مثال، اگر آن‌ها به جای جیغ زدن یا ضربه زدن به سرشان از روی ناامیدی، به خوبی در یک فروشگاه درخواست یک حیوان عروسکی کنند، بلافاصله مورد تحسین قرار می‌گیرند (و شاید، در صورت لزوم، حیوان عروسکی).

آموزش تکنیک‌های خودآرام سازی

بهم ریختگی در کودکان رایج است، اما آرام کردن کودک مبتلا به اوتیسم دشوارتر است. برخی از کودکان مبتلا به اوتیسم می‌توانند تکنیک‌های خودآرام‌سازی را برای زمانی که احساس می‌کنند کنترل خود یا موقعیتی را ندارند، بیاموزند.

یکی از روش‌های ساده خودآرام‌بخشی که می‌توانند امتحان کنند این است که به آرامی از طریق بینی نفس بکشند و در حالی که چشمانشان را می‌بندند و چیزی خوشایند را تصور می‌کنند، مانند بچه گربه یا پارک مورد علاقه‌شان. اگر شما یا بزرگسال مورد اعتماد دیگری در اطراف هستید، آن‌ها می‌توانند بزرگسال را تا زمانی که به آرامش برسند در آغوش بگیرند. فشار ملایم و ثابت، مانند در آغوش گرفتن، برای بسیاری از کودکان مبتلا به اوتیسم آرام بخش است

کنترل محیط آن‌ها

مخصوصاً برای کودکان مبتلا به اوتیسم، مفید است که محیط نزدیک آن‌ها برای راحتی آن‌ها مساعد باشد. مراقبت از پر کردن فضای بازی یا اتاق خود با اسباب‌بازی‌ها و اشیاء ترجیحی می‌تواند به آن‌ها احساس امنیت و راحتی بیشتری بدهد که ممکن است منجر به رفتار منظم‌تر شود.

برعکس، سعی کنید از موقعیت‌هایی که می‌دانید می‌تواند باعث تحریک آن‌ها شود اجتناب کنید (مثلاً برای برخی از کودکان مبتلا به اوتیسم، مکان‌های شلوغ یا پر سر و صدا). گاهی اوقات، کودکان مبتلا به اوتیسم ممکن است در مورد اسباب‌بازی‌ها یا فعالیت‌های خاص حواس پرت باشند و این می‌تواند در کارهای روزمره اختلال ایجاد کند.

به روال‌ها پایبند باشید

بسیاری از کودکان مبتلا به اوتیسم خواهان ثبات و نظم هستند و زمانی که روال‌های معمول مختل می‌شوند، می‌توانند با مشکلات مقابله کنند. آن‌ها ممکن است برای مقابله با موقعیت‌های غیرقابل پیش‌بینی، رفتارهای خودتحریکی را افزایش دهند. با محدود کردن تعداد فعالیت‌هایی که از آن‌ها می‌خواهید انجام دهند و به یک برنامه قابل پیش بینی پایبند باشید به آن‌ها کمک کنید.

این ممکن است به این معنی باشد که یک هفته یک جلسه گفتار درمانی را حذف کنید، به جای اینکه آن را به روز دیگری که معلم به طور تصادفی دو بار رزرو شده است، یا سعی نکنید بعد از یک روز طولانی مدرسه با او درگیر کارهای ناگهانی و غیرمنتظره شود. برنامه‌ای در رابطه با کارهایی که می‌توانند در هر روز هفته انجام دهند در اتاق فرزندتان یا در یک مکان مشترک ایجاد کنیدکه شامل تصاویری باشد که آن‌ها می‌توانند شناسایی کنند (مانند عکسی از گفتار درمانگرشان در روز سه شنبه) استفاده کنید.